Right now I ought to be sleeping, like tomorrow is this new workday again and it should be better if I just closed my eyes and fall asleep. But that’s not gonna happen if I don’t write down my thoughts first.
I was thinking about everything that has happened this year…
Continue reading
Tjsa, Afgelopen weekend was slapen niet echt mijn ding. Ik moet zeggen dat het al wel weer een heel aantal weken terug was, dat ik ook de klok nog om 3.15 zag, maar zaterdag was weer zo’n moment.
Continue reading
English see below.
Zaterdag speelde Leeland dit nummer op het Beam-festival en vanmorgen draaide ik hem tijdens mijn stille tijd. Het is zo’n krachtig gebed!
Continue reading
Overbekend zijn die bordjes, tenminste als je af en toe eens in een pretpark komt. Ik kom er niet heel vaak en gelukkig viel dat de laatste keer in het pretpark ook erg mee, waardoor we lekker van de attracties konden genieten. Al was het vooral ook erg gezellig in de wachtrij en hadden we veel lol samen of af en toe eens een goed gesprek, dus zo gek is dat dan nog niet.
Afgelopen week kwam ik het bordje van de wachtrij ook ergens anders tegen. Ik was namelijk bezig met een heuse legpuzzel van Dokus over het boek Handelingen. En ergens op die plaat stond een bordje met: “wachtrij dopen vanaf hier 6 uur”. Even verderop zie je dan een blanke en een donkere man (met snorkel) in het water staan (Fillipus en de Ethiopiër) om te dopen.
Eerst moest ik er vooral hartelijk om lachten. Tijdens het puzzelen zat ik te denken, wat zou het eigenlijk gaaf zijn als we in Nederland een doopdienst zouden hebben met een wachttijd van 6 uur (en dan niet alleen vanwege lange getuigenissen van een uur). Gewoon zoveel mensen die in de rij staan om de keuze voor God te bevestigen met water.
Helaas lijkt dat op t moment niet heel erg dichtbij te komen. Terwijl het toch duidelijk de taak is die God aan ons gegeven heeft, Gaat heen en maakt alle volken tot mijn discipelen. Waar gaat het dan mis? Willen mensen het niet meer aannemen? Of doen wij iets verkeerd in het voorleven van een discipel van Jezus? Laten wij, laat ik altijd zien dat ik een discipel van Jezus ben? In daad en in woord… Zou dan die wachtrij van 6 uur weer kunnen komen?
Het is de titel van een liedje…Tenminste bijna. Door het Ierse accent is het niet helemaal te verstaan wat ze nou met the cost doen… Toen ik deze met een vriendin keek veranderde de tekst dus al gauw in ‘I did something with the cost’.
De eigenlijke tekst is I’ve counted up the cost. Het gaat over de balans op maken, wat kost God nu eigenlijk en wat levert het op. Nee zeggen tegen je eigen verlangens. Ja zeggen tegen Gods wil voor je leven. Nee zeggen tegen het veilige leventje, Ja zeggen tegen een leven waarbij je niet precies weet waar je terecht komt.
Ik moet zeggen dat ik de afgelopen tijd ook hier over nagedacht heb. Als ik dan naar mezelf kijk, dan wil ik leren om meer eigen verlangens op zij te zetten. Meer in afhankelijkheid van God te blijven leven. Daarin ook het comfort van mijn eigen beschutting opgeven. En maar zien waar God mij brengt.
I’m saying yes to You
And no to my desires
I’ll leave myself behind
And follow YouI’ll walk the narrow road
’cause it leads me to You
I’ll fall but grace
Will pick me up againI’ve counted up the cost
Oh I’ve counted up the cost
Yes I’ve counted up the cost
And You are worth itI do not need safety
As much as I need You
You’re dangerous
But Lord You’re beautifulI’ll chase You through the pain
I’ll carry my cross
’cause real love
Is not afraid to bleedJesus
Take my all
Take my everythingI’ve counted up the cost
And You’re worth everything
The Cost – Rend Collective
Of misschien toch kiezen voor 面包(Miànbāo). Vele talen, maar het betekent allemaal brood. Voedsel wat we dagelijks nodig hebben. Oké, Chinezen eten meestal rijst.
In het geestelijk leven hebben we ook dagelijks voedsel nodig. Naast regelmatig de bijbel te lezen vind ik het ook heerlijk om dit voedsel te nuttigen door muziek heen. Gewoon lekker luisteren of meezingen met de liederen. Om de een of andere rare reden vind ik het af en toe ook heerlijk om liederen te luisteren in een andere taal. Zo heb ik Chinese worship muziek, wat nog enigsinds te verklaren is met mijn voorliefde voor het land, maar om de een of andere reden draai ik ook met regelmaat een Zweedse worship playlist. Ik zing dan opeens mee met Hosianna, Hosianna, Den högste Hosianna.
Het doet mij denken aan een aanbiddingsdienst ooit ergens waarbij we een lied in 12 talen te gelijk zongen. Samen God aanbidden, maar allemaal in onze eigen taal. Veel bekende liederen zijn natuurlijk in allerlei talen vertaald. Amazing Grace is denk ik wel in bijna elke taal vertaald.
Zo gaaf om te bedenken dat dit lied en ook andere liederen (zeker ook psalmen) overal ter wereld gezongen wordt. Samen mogen we beleiden dat God onze Heer is en dat zijn Genade voor ons genoeg is. Samen zijn we één gemeente, waar ook ter wereld.
Normale mensen denken vaak in maanden of jaren. Ik denk in schrijfboeken. Wanneer zo’n boek weer vol is, dan is dat voor mij dan een moment van teruglezen, wat heb ik in deze periode gedaan. Drie schrijfboeken geleden stond ik op de top van een berg in China en negen schrijfboeken geleden ben ik gestart toen ik voor het eerst op kamers ging.
Deze week was ik mijn huidige schrijfboek eens aan het doorkijken. Het startte op 17 november 2013 met een zegen over mijn leven, de dingen die ik zou meemaken en opschrijven. Mijn schrijfboek lijkt wel op mijn blog, vol gedachten, Bijbelstudies, liedjes, gebeden en thema’s die terugkeren.
Dit jaar stond in eerste instantie het thema “lef” centraal. In korte tijd hoorde ik op veel plekken dingen over lef hebben. Preken en boeken over David die op staat tegen Goliath, Petrus die uit de boot stapt en Abraham die in geloof gaan waar God wijst.
De bridge van het lied Oceans van Hillsong United heb ik wel zes keer opgeschreven, overtuigt dat God riep op een langere tijd er op uit te gaan.
En toen werd ik stilgezet. Pats, boem de energie was compleet op en zat ik thuis met een burn-out. Dat stond niet op mijn planning, maar ergens toch blij dat God mij hier stil zette en niet in weet ik welk leuk land.
De 80 bladzijden die volgden gaan over rust, toekomstplannen, leren leven in het heden en los laten. God zal voorzien. Hij zal de weg wijzen. Laat ik vooral in het nu blijven leven. Het heeft veel gekost, maar nog zoveel meer gegeven…
Nu ben ik dankbaar met hoe het gaat. Ik start weer met werken en kan langzaam het leven weer oppakken. Het boek is bijna vol, dus ook tijd voor een nieuwe start.
Toch werd ik gisteren opnieuw bepaald bij het thema van de eerste bladzijden. Lef hebben, uitstappen en vol vertrouwen achter Jezus aan.
Tijdens mijn stille tijd liet God zien dat ik een stem mag hebben voor hen die even niet kunnen spreken.
Een preek over discipelschap en radicaal achter Jezus aan gaan, alles achterlatend… En daarna komt David nog even voorbij, de moed om op te staan voor God.
Waar en wanneer? Ik heb geen idee, maar dan kan ik alleen maar afsluiten met:
Spirit, lead me where my trust is without borders,
Let me walk upon the water,
wherever You would call me
Take me deeper then my feet could ever wander,
And my faith will be made stronger,
in the presence of my Savior.
(Oceans – Hillsong United)
Let Go and let God! 