A few thoughts

I like life. It is fun. It is bright. It is sometimes very challenging and even confusing. It definitely brought me to places I have never expected to end up when I was younger.. But it did and it was and is good.. It also probably didn’t bring me some things I would expected to do or have achieved now in my early 30s.

Tonight

Tjsa, Afgelopen weekend was slapen niet echt mijn ding. Ik moet zeggen dat het al wel weer een heel aantal weken terug was, dat ik ook de klok nog om 3.15 zag, maar zaterdag was weer zo’n moment.

Amazing Grace

I love this song! For the last couple of years this song passes by every now and then. Last week I found a neckless which says Amazing Grace. So from now I will always have a reminder to these words.

I’m still trying to figure out how to translate amazing to Dutch so it still has the same meaning,there has to be something else than Grace so unending big, as our Dutch song says.

Once I wanted to make a remix of the song with all the different versions there are nowadays. Loved to make a version which contained Trinity, Chris Tomlin, Flatfood 59, Mahalia Jackson and so on. I think it would be interesting. ;)

I love the story behind it. John Newton, before he became a Christian , he did everything that God had forbidden until he realised what Jesus did for him. He understood the amazing Grace God has given  and wrote the poem. I am just trying to figure out how big, wonderful, marvellous Gods Grace and mercy is for us. But I still have no idea at all, I think. It is a never ending process…

The one version of the song that I most remembered was this woman who spoke at a conference a couple of years ago. In her life she had been through a lot of trials because of her believe in Christ, after her testimony she wanted to sing this song for us. For us, and for all our brothers and sisters somewhere.It just broke my heart.

Amazing Grace,
How sweet the sound
That saved a wretch like me
I once was lost, but now I’m found

Was blind but now I see

‘t Was grace that taught me how to fear
And Grace my fears relieved
How precious did that Grace apear
The hour I first believed.

I did something with the cost

Het is de titel van een liedje…Tenminste bijna. Door het Ierse accent is het niet helemaal te verstaan wat ze nou met the cost doen… Toen ik deze met een vriendin keek veranderde de tekst dus al gauw in ‘I did something with the cost’. 

De eigenlijke tekst is I’ve counted up the cost. Het gaat over de balans op maken, wat kost God nu eigenlijk en wat levert het op. Nee zeggen tegen je eigen verlangens. Ja zeggen tegen Gods wil voor je leven. Nee zeggen tegen het veilige leventje, Ja zeggen tegen een leven waarbij je niet precies weet waar je terecht komt.

Ik moet zeggen dat ik de afgelopen tijd ook hier over nagedacht heb. Als ik dan naar mezelf kijk, dan wil ik leren om meer eigen verlangens op zij te zetten. Meer in afhankelijkheid van God te blijven leven. Daarin ook het comfort van mijn eigen beschutting opgeven. En maar zien waar God mij brengt.

I’m saying yes to You
And no to my desires
I’ll leave myself behind
And follow You

I’ll walk the narrow road
’cause it leads me to You
I’ll fall but grace
Will pick me up again

I’ve counted up the cost
Oh I’ve counted up the cost
Yes I’ve counted up the cost
And You are worth it

I do not need safety
As much as I need You
You’re dangerous
But Lord You’re beautiful

I’ll chase You through the pain
I’ll carry my cross
’cause real love
Is not afraid to bleed

Jesus
Take my all
Take my everything

I’ve counted up the cost
And You’re worth everything

The Cost – Rend Collective

En toen was het boek rond…

Normale mensen denken vaak in maanden of jaren. Ik denk in schrijfboeken. Wanneer zo’n boek weer vol is, dan is dat voor mij dan een moment van teruglezen, wat heb ik in deze periode gedaan. Drie schrijfboeken geleden stond ik op de top van een berg in China en negen schrijfboeken geleden ben ik gestart toen ik voor het eerst op kamers ging.

Deze week was ik mijn huidige schrijfboek eens aan het doorkijken. Het startte op 17 november 2013 met een zegen over mijn leven, de dingen die ik zou meemaken en opschrijven. Mijn schrijfboek lijkt wel op mijn blog, vol gedachten, Bijbelstudies, liedjes, gebeden en thema’s die terugkeren.
Dit jaar stond in eerste instantie het thema “lef” centraal. In korte tijd hoorde ik op veel plekken dingen over lef hebben. Preken en boeken over David die op staat tegen Goliath, Petrus die uit de boot stapt en Abraham die in geloof gaan waar God wijst.
De bridge van het lied Oceans van Hillsong United heb ik wel zes keer opgeschreven, overtuigt dat God riep op een langere tijd er op uit te gaan.

En toen werd ik stilgezet. Pats, boem de energie was compleet op en zat ik thuis met een burn-out. Dat stond niet op mijn planning, maar ergens toch blij dat God mij hier stil zette en niet in weet ik welk leuk land.
De 80 bladzijden die volgden gaan over rust, toekomstplannen, leren leven in het heden en los laten. God zal voorzien. Hij zal de weg wijzen. Laat ik vooral in het nu blijven leven. Het heeft veel gekost, maar nog zoveel meer gegeven…

Nu ben ik dankbaar met hoe het gaat. Ik start weer met werken en kan langzaam het leven weer oppakken. Het boek is bijna vol, dus ook tijd voor een nieuwe start.
Toch werd ik gisteren opnieuw bepaald bij het thema van de eerste bladzijden. Lef hebben, uitstappen en vol vertrouwen achter Jezus aan.
Tijdens mijn stille tijd liet God zien dat ik een stem mag hebben voor hen die even niet kunnen spreken.
Een preek over discipelschap en radicaal achter Jezus aan gaan, alles achterlatend… En daarna komt David nog even voorbij, de moed om op te staan voor God.

Waar en wanneer? Ik heb geen idee, maar dan kan ik alleen maar afsluiten met:

Spirit, lead me where my trust is without borders,
Let me walk upon the water,
wherever You would call me
Take me deeper then my feet could ever wander,
And my faith will be made stronger,
in the presence of my Savior.

(Oceans – Hillsong United)

Ontdekking

Pas heb ik echt de ontdekking van de eeuw gedaan. Tenminste voor mijn leven dan. Een paar weken terug ben ik op stilte retraite geweest. Een week waarin ik geleefd heb zonder muziek, telefoon of prikkels van buiten af. Tijdens deze retraite werden we op de eerste dag gevraagd om ander andere het Bijbelgedeelte van Jezus die op het water liep (mattheus 14:22-33) te bestuderen.
Toen die tekst voorbij kwam dacht ik gelijk, oh wauw dat is voor mij. Ik had namelijk ook een boek meegenomen met de titel “If you want to walk on the water, you have to get out of the boat”. In mijn hoofd was dit gelijk een bevestiging… God wil dat ik ga uitstappen. Hij gaat laten zien in welk bijzonder land ik mag gaan wonen en werken. Ik heb de titel ook gelijk bijgeschreven in mijn dagboek.

Echter viel biddend mijn oog op een heel ander deel van de tekst. Ik werd bepaald bij vers 23. Dit schreef ik op (orgineel in het Engels): “Jezus nam een tijd om alleen te zijn. Hij ging de bergen in voor een tijd van gebed. Hij had het nodig om even weg te zijn van de menigte, van vrienden en familie. Hij had het nodig om alleen te zijn met God de Vader. Een lange tijd alleen. Waarom ben ik zo bang oom alleen te zijn, om zonder gezelschap te zijn, om in de stilte te zijn. Waarom heb ik altijd geluid of iets dergelijks nodig.

Verschillende teksten hielpen mij in de twee dagen die volgden om rustig te worden. De stilte te leren waarderen. Vrede te ervaren in mijn hart. Best heel bijzonder. Ook op dit moment vind ik het soms heerlijk om geen muziek aan te hebben, of mijn telefoon uit te hebben staan.
Op de derde dag van de retraite had ik echt zo iets van “Nou, God dank u wel voor deze rust en vrede. Ik ben wel weer opgeladen, waar wilt u dat ik heen zal gaan? Ik wil wel weer wat doen voor uw koninkrijk”.
Die dag kreeg ik opnieuw Mattheus 14:23 mee. And after He had dismissed the multitudes he went up into the hills to pray by Himself. Ja, dacht ik dat wist ik al. Dat vers kende ik al. Maar het gaat verder. When it was evening, He was still there alone. Jezus ging ook niet slechts 5 minuten bidden. Hij ging uren lang bidden. Het was voor Jezus ook een moeilijke dag geweest. Johannes was die dag vermoord. Hij gaf veel aan de menigte, alles wat Hij kon, maar toen moest Hij ook eerst volledig opladen. Jezus had tijd nodig om op te laden en als Jezus dat nodig had, terwijl Hij ook God was, hoeveel te meer zal ik dat niet hebben na een moeilijke tijd.

Het is grappig, heel veel mensen tegen wie ik dit vertel zeggen zoiets als: “Ja, dat wist ik wel”. Maar eerlijk gezegd… Ik geloof dat ik hier altijd overheen gelezen heb. Het was waardevol om een week zonder prikkels te leven. Het heeft veel van dit soort inzichten gegeven, vrede gegeven, mogelijkheden voor herstel. Misschien deel ik er later nog wat. Voor nu kan ik iedereen vooral aanraden om af en toe jezelf even af te sluiten van de wereld en enkel met God bezig te zijn, om daarna vol overgave uit te stappen en op het water te lopen.

Sleutels

Eens reed ik over een drukke weg. Mijn handen had ik vol aan alles wat ik moest doen en wat ik om mij heen zag. Drukke kruispunten, vele wegen die allemaal een andere kant op wezen. Ook de verkeersborden kon ik geen wijs meer uit worden. Geen idee meer waar ik heen moest. 
Ik stopte; ik moest wel stoppen. Ik was zo moe dat ik een pauze nodig had. Op de parkeerplaats zag ik een man staan. Zachtaardig, vriendelijk en hij straalde veel rust uit. Rust in deze drukke wereld. We raakten aan de praat. Hij bood aan om de sleutels over te nemen en voor mij te rijden. Deze man wilde mij voor niets op plek van bestemming brengen; gratis en voor niets. 
Maar nee, hij mocht wel mee als navigator, om mij de weg te wijzen. Want de rijvaardigheid had ik toch al wel geleerd toen ik jong was. 
Keer op keer raakte ik verdwaald, botste ik ergens tegen aan of volgde ik de aanwijzingen niet op. Andere routes leken mij toch makkelijker, sneller of boeiender om te volgen. Keer op keer bood de man mij ook aan om de sleutels over te nemen. Het kostte mij nog steeds helemaal niets. Hij wilde mij dolgraag brengen waar ik zijn moest. Op een gegeven moment was ik er wel even klaar met het rijden. Hij mocht het wel een stukje proberen. Het was wennen, maar voelde wel vertrouwd en veilig. Toch begon het na een poosje weer te kriebelen. Ik werd onrustig. “Als ik nou eens die kant op ga, volgens mij is het daar geweldig!”. 
Wat viel dat tegen om zelf weer te moeten rijden. Ja eerst leek het mooi, zoveel groener, maar het werd al gauw een donker, eng bos. Ik raakte de weg kwijt tussen alle bomen en bospaden. Alles leek zo op elkaar. 
En nog steeds zat daar naast mij in de auto die rustige, zachtaardige man. Heel geduldig zat hij te wachten. Na verloop van tijd vroeg hij: “zal ik maar weer rijden?”. Ik kon niets anders doen dan overgeven en hem laten rijden. Behendig stuurde hij de goede weg weer op, richting die schitterende bergpassen. Op de pas begon het alweer te kriebelen bij mij. Ik leek net een klein kind: “Ikke zelf doen”. 
Ik nam het stuur weer over. Wat geweldig om weer zelf te rijden. Wat een mooi uitzicht hadden we om van te genieten. Maar… Wat een ravijn aan de zijkant. Ik werd angstig. Ik durfde nauwelijk door te rijden, bang voor de afgrond. Bang om bergafwaarts te gaan. Ik wist dat ik hem had moeten laten rijden, maar ik durfde het nu niet meer te vragen. Ik had nu al keer op keer hem teleurgesteld door zelf de sleutels weer in handen te nemen en weer achter het stuur te kruipen. Terwijl ik juist zoveel verder kwam op de momenten dat hij aan het rijden was. Langzaam ploeterde ik verder. Ik had nu toch al zoveel van hem geizen en afgekeken. Inmiddels moest ik het nu toch zelf wel kunnen. Ik werd meer en meer angstig. Naast me bleef het stil, alsof hij aan het wachten was. Wachtend op de vraag:”Wil jij de sleutels overnemen? Wil jij rijden?” Ben ik er aan toe om los te laten? Los te laten en hem te laten rijden? Voor altijd

Jehova Rapha

Voor Nederlands, zie hieronder.

It’s already been 10 years ago, that my entire life is turned upside down. When I was on vacation is France I went Mountain Biking with my mom. When I came back two hours later, I couldn’t walk anymore due to the pain in my knees. Later in Holland it appeared that I had rheumatism, which was exposed by the heavy duty I asked of my knees during the ride. It’s a lot when you’re just 14 years old. Still it also formed my life in a more positive way. Despite of all the pain, problems and frustrations has God used it to reform my character. With the help of medications I had a remission of the rheumatism and I could do more stuff (it did took a while, to get there..). Still I couldn’t do everything and I had to be careful to take my rest on time.
Even last January I had to be careful, I had to try some meds again, even though I had been off for a while. I’m not sure if my symptoms were physical this time… Shortly afterwards God formed my life again while I was on youth camp. God showed me so clearly that if I trust Him, I don’t need any medications. If I follow His ways, I can do anything through Him who strengthens me. The last few months I practiced a lot, I still am…
This summer I could see the results of it! Together with some friends I traveled to China for a marvelous trip, where God showed his wonders again.
At one point we hired some bikes and went up in the mountains again. It was something I hadn’t done over the past ten years. It was something I didn’t expect to do ever again. We started slowly, visited this beautiful little village, bought way too expensive souvenirs, and ate for €1,50 with 6 people.
On our way back we decided to visit a temple at the top of the mountain. But the mountain was a bit steeper than we expected. So parts we even had to walk. When the thunder came close we decided we had to go back. In the end we made it nearly to the top. It wasn’t the top, but still it felt so good that I had accomplished this far! I didn’t need to stay behind or sit at the side of the road, waiting until the others came back and had there share of fun. I could enjoy it with them! What a marvelous view! It showed us what a mighty God we have. It showed the beauty of his creation.
And going down! That was marvelous! I loved it! It was the ultimate feeling of freedom! Well the tears started flooding by then. Luckily the heavens poured down as well. From head to toe we were covered with mutt!
The hand that hold me for the last ten years. The hand that gave me freedom. The hand that healed me. So I can be without any pain, without any medications live my life. Travel the world. Well I am convinced that our God is an healer! Maybe not in this spectacular way through a service, one moment to the next. But is was there! On his time! The time that was needed to understand Gods love.
What a great and awesome God. Jehova Rapha – The God who heals.

---

Het is alweer 10 jaar geleden dat mijn leventje behoorlijk op z’n kop gezet werd. Op vakantie in Frankrijk ging ik mountainbiken. Toen ik een uur of 2 later terug kwam, kon ik niet meer lopen van de pijn in mijn knieën. Later in Nederland bleek dat ik reuma had, wat door die forse belasting er in een keer uit is geknald. Best heftig als je 14 bent. Toch heeft dit mijn leven ook op een positieve manier gevormd. Ondanks alle pijn, moeite en frustraties heeft God het gebruikt om mijn karakter bij te schaven en te vormen. Met behulp van medicatie ging het ook qua reuma steeds beter en kon ik steeds meer dingen doen. Toch lukte nog niet alles en moest ik af en toe nog steeds behoorlijk opletten met wat ik deed.

Zelfs afgelopen januari was dit nog zo, toch weer wat medicatie uitproberen.  Kort daarna is God met mij aan de slag gegaan op kamp van Eljakim. Daar heeft God mij zo duidelijk laten weten dat als ik op Hem vertrouw, ik geen medicatie nodig heb. Als ik zijn wegen volg, ik alles kan doen in Hem die mij kracht geeft. Afgelopen maanden daar veel in geoefend; nog elke dag is het oefenen.
Toch mocht ik afgelopen zomer daar de vruchten van zien! Samen met een aantal anderen ben ik afgereisd naar China voor een hele bijzondere reis, waarin we veel van God hebben mogen zien en leren! Op een gegeven moment zijn we gaan mountainbiken… Iets wat ik al 10 jaar niet meer had gedaan. In die tijd ook niet meer verwacht had te kunnen. We begonnen rustig aan, bezochten een leuk dorpje en kochten te dure souvenirs. De terugweg wilde we nog ‘even’ een tempeltje boven op de berg bekijken. De berg was alleen iets stijler dan gedacht; dat viel best even tegen voor ons allemaal. Uiteindelijk zijn we ruim halverwege gekomen; het begon ook nog te onweren. Maar toch… Het voelde zo goed! Ik hoefde niet meer achter te blijven/langs de kant te zitten, wachten tot de rest hun plezier had gehad. Ik kon mee genieten van het uitzicht. Een uitzicht wat zo’n gevoel van vrijheid gaf. Wat liet zien, hoe machtig God is. Hoe mooi hij de schepping gemaakt heeft. Hoe geweldig groot Hij is…
En naar beneden suizen! Heerlijk! Het ultieme gevoel van vrijheid! Toen was het wel lastig om het droog te houden… Gelukkig regende het en zat ik van top tot teen onder de modder!
Een hand, die mij in die 10 jaar niet heeft losgelaten. Die mij de vrijheid gegeven heeft… Die mij genezen heeft! Dat ik nu 10 jaar later zonder pijn, zonder medicijnen weer zo kan functioneren, weer zulke dingen kan ondernemen, dan ben ik overtuigt dat God een genezend God is. Het was misschien niet via een of andere spectaculaire genezingsdienst en het was ook niet instant. Maar het is er wel! En op zijn tijd… De tijd ervoor was nodig om God’s liefde te leren kennen en ervaren.
Wat een groot en geweldig God! Jehova Rapha – De God die geneest!

Lifestyle

Lifestyle, de modetrend van de laatste paar jaar. Eigenlijk is het niets anders dan levensstijl, maar het klinkt toch drie keer hipper; Lifestyle. Het staat zelfs al in de Van Dale. Overigens wordt er dan gewoon terug verwezen naar het woord levensstijl. Levensstijl is eigenlijk niets anders dan je manier van leven. Tegenwoordig zijn er allerlei coaches, cursussen en begeleidingen te vinden om je lifestyle te veranderen. Overigens zijn de eerste hits op Google op het woordje lifestyle “alles op het gebied van de nieuwste woontrends”. 
Veranderen naar een gezonde lifestyle. Op zich heel goed, zeker gezien de grote vergrijzing die er aan komt en de zorgkosten die de pan uit rijzen. Maar dan blijft voor mij de vraag staan; waarom heet het ‘Lifestyle’ en niet gewoon je levensstijl veranderen. Dat laatste is wat ik ga doen, of eigenlijk opnieuw mee gestart ben; stap voor stap. Bij een gezonde levensstijl horen een aantal dingen zoals niet roken, dat ene sigaartje met nieuwjaar zal het hem vast niet doen. Niet of weinig alcohol gebruiken; ik drink niet vaak, maar wat mij betreft kan ik het voorlopig wel eens helemaal laten staan. Een gezond dag en nachtritme; dat is er een waar ik soms best moeite mee heb, dikwijls draai ik mijn dag en nacht wel wat om. Daarnaast natuurlijk nog het genoeg bewegen en gezond eten, mee gestart! Maar wat ik het aller belangrijkste vindt in het veranderen van mijn levensstijl is mijn afhankelijkheid van God gedurende de gehele dag. Ik merk dat ik niets kan veranderen als ik het niet samen met God doe. God is degene die mij kracht geeft om dingen te veranderen. Positief in het leven te staan en vol vertrouwen de toekomst tegemoet die God voor mij heeft bestemd; een hoopvolle toekomst! Het kost allemaal wel even wat meer tijd: tijd investeren in God, bijbel lezen, studie doen en ook nog sporten. Maar aan de andere kant houd ik ook zoveel uur over. De uren die ik nu tv kijk, is wel meer als de helft minder dan voorheen. En ik mis er helemaal niets van en het voelt nog heerlijk ook! 
Weet je, ik ben vaker bezig geweest met gezond leven, sporten enzovoort. Maar meestal toch wel omdat het moest, mij werd geadviseerd of weet ik het. Nu doe ik het in principe alleen met God en het voelt goed! Het is nu mijn keuze met God die er achter zit! Ik weet ook wel dat het nog steeds ups en downs zal geven, maar ik weet ook dat God mij er doorheen zal trekken. Wellicht dat ik binnenkort nog wel weer advies vraag, maar nu eens eventjes niet. Mijn lifestyle; niet mijn manier van leven, maar Gods manier van leven.

Mistig leven

“Heeft u nog last gehad van de mist?” Het was afgelopen week de openingsvraag van cliënt en therapeut. “Sjonge jonge, het is wel gevaarlijk hè”. 
Ja, mist is inderdaad gevaarlijk onderweg. Het geeft een benauwd en opgesloten gevoel. Daarnaast belemmert het fors je zicht, wat een hoop gevaar kan opleveren onderweg. Je blijft maar turen, om zoveel mogelijk te zien, maar eigenlijk staar je jezelf blind op de mist, doordat je zo gespannen bezig bent. Als ik kijk naar mijn eigen leven, heb ik daar ook een periode gehad van mist. Een benauwd en opgesloten gevoel, waarin ik niet goed de weg of pad kan zien die ik moet gaan. Gedachten en gevoelens kunnen ook het zicht beperken in die goede weg van je leven. Terwijl je eigenlijk de weg wel weet en kent, wordt je toch belemmerd in het volgen van de goede weg. Uiteindelijk wordt je alleen maar meer gespannen en wordt het een vicieuze cirkel.
Om mist te laten verdwijnen kunnen er verschillende dingen nodig zijn. Zonlicht en warmte helpen, maar soms heeft de zon niet genoeg kracht om er echt doorheen te komen. Het maakt het soms juist nog mistiger. Helaas merkte ik de laatste maanden weinig van de Zon in mijn leven. Terwijl die zon wel wilde, maar ik bleef de mist in mijn leven voeden. Bleef ingespannen kijken hoe ik zelf meer door die mist heen kon kijken. Maar uiteindelijk staarde ik steeds meer blind. 
Daarom kan je beter een stevige wind hebben. Harde wind kan best heftig zijn, maar het heeft als voordeel dat de lucht daarna gezuiverd is. Waardoor ook de zon weer echt zijn werk kan doen. Dan kan de zon weer echt de warmte kan uitstralen op die weg, op dat leven.
Ik baalde behoorlijk dat mijn reuma weer wat actief werd afgelopen herfst, maar ik geloof dat dit een wake-up call was; een wind die door mijn leven blies om mij weer bewust te maken. Staar je niet blind, maar zuiver de lucht en sta open voor die liefde en warmte. En die ruimte teruggeven aan God, zijn liefde toe laten in mijn leven. Dat is toch wel de manier om weer te ontspannen en tot rust te komen.